Ik woon in Nederland - De groep als identiteit en cultuur genezing
Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van de Braziliaanse
immigranten die naar Nederland komen vrouwen zijn. De meesten komen naar
Nederland vanwege hun relatie, ze zijn met een Nederlander getrouwd of ze komen
mee met hun Braziliaanse partner, maar altijd in de hoop op een betere
financiële toekomst. Het nieuwe leven in Nederland is lastig, vanwege de
culturele verschillen, de financiële verwachtingen en de eenzaamheid die
daarvan het gevolg is. Die financiële verwachtingen zijn bij hen hoger dan dat
ze hier ervaren. Ze hebben geen echte verbinding met de Nederlandse
maatschappij, de taal is onbekend en het begrip van het dagelijkse leven is
vaak georiënteerd op de eigen cultuur die wordt versterkt door het opzoeken van
de groep met andere Braziliaanse vrouwen.
In dat moeilijke periode van het proces maken ze gebruik van een van de sterkste
elementen van de Braziliaanse cultuur, het optimisme. Dat optimisme uit zich in
vieren, elke keer dat er een ontmoeting is met de groep, wordt dat gevierd en
dat wil zeggen eten en samen zijn. De groep is voor die vrouwen de plek waar ze
bevestiging van hun identiteit opzoeken en waar ze een soort culturele genezing
tegemoet komen. Met elkaar kunnen ze zich identificeren en delen, de ervaringen
in die nieuwe wereld.
Wat maakt die groep meer interessant? Ze zijn immigranten
vrouwen, die weinig of niet ter sprake komt in de media, die een fragile positie heeft in de maatschappij. Ze hebben
geen gezicht, niemand weet zijn verhalen, ze zijn vaak gezien als
deelnemers van andere cultuur maar niet als Braziliaanse. Ze zijn gekomen om te
blijven en ze vechten elke dag met die beslissing.
Ze zijn gedreven door
dromen om een beter leven te kunnen bouwen.
Leiden - 26-06-2012
Quo Vadis?
De groep als heling voor Identiteit en Cultuur.
Leiden 01/07/2012
Leiden - 26-06-2012
Ik woon in Nederland - De groep als identiteit en cultuur genezing is Quo Vadis ? geworden
Quo Vadis?
De groep als heling voor Identiteit en Cultuur.
De hakken maken een soort muziek die de gang in beslag neemt. Ze zijn gekleed als ze altijd naar een feest gaan. Hun gezichten brengen me terug naar huis. Ze ruiken naar iets dat voor mij niet vreemd is, maar dat ik al lang niet meer wist hoe het was. Ze komen nooit binnen met lege handen, er is altijd iets op tafel om met elkaar te delen. Hun stemmen zijn muziek voor mijn ‘saudades’. Het lijkt op thuis, nee, het is thuis.
Het gezicht van de Braziliaanse immigratie is van een vrouw, de cijfers laten zien dat zij de meerderheid zijn die naar Nederland komen, samen met haar Braziliaanse partners, maar ook en voor het grootste deel met hun Nederlandse mannen.
Ze zijn vol verwachting in die Nieuwe Wereld en vaak niet op de hoogte van het prijskaartje die aan het traject vast zit.
Elke woensdag en zaterdag komen een paar van die overstekers samen in een oud gebouw waar ze, na het uitoefenen van hun geloof, op een feestelijke manier het samen zijn vieren. In die calvinistische ruimte lachen en huilen ze samen, ze vertellen aan elkaar over hun kleine dagelijkse overwinningen, ze maken plannen en nemen afscheid.
In die kleine ruimte, in ons geliefde Den Haag ademen ze in en uit in hun eigen taal. Ze lachen vrij want iedereen weet daar dat hard praten alleen maar het tonen is dat ze blij zijn omdat ze elkaar opnieuw zien.
De klok spoelde die 40 minuten weg, 40 betaalde minuten, het is een huurruimte en afspraken zijn afspraken. Maar het geeft niet, de dagen zijn snel voorbij en zo meteen is het opnieuw woensdag of zaterdag en tijd om opnieuw samen te huilen en te lachen en een nieuwe planning te maken, hier in die nieuwe wereld.
Meire Vieira, 2012
Bij deze link meer over het project
