F...!!!! jouw idee over moederschap!!!!!
Hoje 17 09 2012 - estar gravida faz com que muitas pessoas ao seu redor se afastem. Alguns que se diziam amigos se assustam com sua decisao de ter um filho e passam a te ignorar, outros pessam que suas capacidades intelectuais desaparecem com o fato de voce se tornar mae. Ser mae e uma coisa estranha inclusive para mim, mais acredito que muito mais para alguns da minha geracao.Outro dia um amigo me disse que eu tinha mudado que minhas feicoes eram mais de mae. Num ataque de colera perguntei a ele se antes ele havia me observado melhor.Ser mae para muitos ainda e um certo conto de fadas e horror como se tudo mudasse e de agora para frente voce se torna uma escrava particular de uma nova vida. Bom para informacao alheia nao tenho a menor pretencao ou sonho de me tornar o modelo materno que cada um leva em suas cabecas, guardem para si suas projecoes.Nao sei o que e ser mae por que nunca fui eu sei o que ser mim mesma e acredito que isso vai ajudar a cuidar dessa nova vida que vai vir ao mundo para o mundo, e eu sou so um canal para que isso aconteca.
 |
| Foto Dorothea Lange- migrant moeder 1936 |
Vandaag 17 09 2012- zwanger zijn veroorzaken dat veel mensen dat daarvoor jouw vrienden genoemde waren een afstand nemen.Veel van ze schokken van jouw beslissing, anderen denken dat jou intellectuele capaciteit zijn verdwijnen, dat je niets meer kan.
In feit is de moederschap een raar gebeurtenis ook voor mij en voor veel mensen een sprookje en een horror film.
Een vriend van mij verteld me dat mijn gezicht was verandert naar iets meer moederlijke.
In een uitbarsting heb ik hem gevraagd als hij daarvoor mij goed geobserveerd heeft. Hij begrijpt niets.
Om duidelijker te zijn ik blijf hetzelfde allen maar met wat extra's nu. Ik houd nog voor alles dat ik daarvoor hield en er is in mij geen intentie om een beeld te gaan vervullen dat is in de hoofd van velen.Ik ben allen maar een middel om een nieuwe leven op de aarde te zetten, en dat is het en niet vergeten dat het gebeurt al miljoenen jaren achter elkaar. Waarom moet het nu zo raar zijn?
 |
| Diane Arbus - moeder portret |
Hoje 22/08/2012 - Ja faz quase dois meses que terminei meus estudos um Bacharelado em fotografia documental. Quase nao da para acreditar ainda que consegui, mas segundo todo mundo sim.
essa e a primeira foto do meu filho mostrar isso e como acreditar mais uma vez de que e verdade que eu vou ser mae (imigrante ). Para muitos isso pode parecer a coisa mais normal do mundo ou quem sabe e, mais para mim e mais uma fase nesse processo de se encontrar do outro lado do mundo.Vandaag 22/08/2012 - Het is al bijna twee manden geleden dat ik klaar ben met mijn studie bachelor in documentaire fotografie, is bijna onwerkelijke maar volgens iedereen ik heb gehad en dat is waar.
Ik ben zwanger van drie manden en wat, dat heb ik ontdekt nog in de laatste fase van mijn examen in de academie. Toen was de informatie daar maar dringt niet door pas nu drie manden verder start ik te beseffen dat ik moeder(immigrant) word. Het is misschien erg natuurlijke voor bijna iedereen, maar voor mij is nog een stap in die proces om zichzelf te vinden in de andere kant van de wereld.
21-02-2012
In 2000 ben ik naar Europa vertrokken, toen ben ik naar Portugal gegaan waar een vriendin van mij een huis had. Het dorp was Aveiro die een paar uren met de trein is als je van Lissabon vertrekt. Mijn eerst impressie van Portugal was erg trieste en binnen mezelf wiste ik niet wat ik deed in die plek die meer het eind van de Wereld bleek te zijn.
De eenzaamheid van die eerst nacht dat ik in een Europese land slapen zal ik nooit uit mijn herinnering verwijderen. Een matras op de grond, een gas verwarming en minder dan 500 dollars in de portemonnee.
22-02-2012
Snel ben ik van Aveiro naar Lissabon verhuisd. Ik wil terug gaan naar huis maar ik wist dat het niet mogelijke was. Het urgentie voor werk was aanwezig, de 500 dolars waren bijna op, het eerst werk zal moet aangenomen worden. De volgende dag kreeg ik een baantje om reclames te verspreiden, er waren veel afrikanen die mee werken ik was de enige braziliaanse.
28-02-2012
Het leven in Lissabon was zeker een trieste Fado.
De stad neem je snel in haar overleven ritme,alles lijkt zo tijdelijke het werkt als een soort van acceptatieproces.
Reclames verspreiden was geen succes en snel belande ik op een cafe 'A Tasca do Chico'.
Het was in de Bairro Alto een wijk dat in de verleden voor prostituees bedoelt was maar nu is een trendy wijk voor toeristen en studenten.
29-02-2012
Elke woensdag was de Tasca vol met Fado zangers die wel en ook niet bekende waren.
De rook en de trieste muziek werkt als een soort trance en de zwaar portwijn spoelt weg allen gedacht van vreugd.
In de andere dagen was de Tasca bewolkt met jongen mensen en een paar trouwen klanten.
Het was bijna 3 maanden die ik in Portugal was, de visum moet op nieuw gerenoveerd worden en de goed koop weg om het te doen was om naar Marokko te gaan of terug naar Brazilië.
Het was geen slecht optie want allen maar de idee om naar Afrika te gaan was al op zich geweldig.
Het huis waar ik toen woonde was van een weduwe en haar ziek moeder en dochter.
Op een dag de vrouw stop me in de deur voordat ik naar binnen kan komen en verteld me dat ik zal moet vertrekken want de buren wisten dat ik iets vreemd deed. Zij durf niet te zeggen dat ik moest vertrekken omdat de buren hadden ontdekken dat ik Braziliaanse was en ze dacht dat ik in de prostitutie werkt.
Een week later ben ik naar Afrika vertrokken, Marokko.
02-03-2012
Het was middag toen de bus binnen Algeciras reed, snel had ik een ticket om in dezelfde de nacht naar Marokko Tanger te kunnen varen.Mijn hart was onrustig het voel als de avontuur van de eeuw.Voor het vertrek belde ik mijn moeder op om te vertellen dat ik naar Afrika ging.
Voor de douane wacht ik om naar binnen van het scheep te kunnen lopen, er waren veel mannen in Arabische kleding,het was mooi en eng om te zien, het voelt als ik ver weg in de wereld was.
Dik zwarte wolken verzameld zich boven in de zee het was 18.00 uur, binnen twee uur moest we vertrekken.
De haven was beetje naar beetje vol auto's mannen en vrouwen in zijn mooi gekleurde kleding, het leek een groot markt.
De skyline was donker en donker geworden, de wolken leek op een leger van dik soldaten.
Het was bijna, we ging vertrekken.
03-03-2012
Het was bijna donker en de scheep begint de hoog zee te bereiken, naast de bar in een soort collectief bank zat ik samen met een groep Engelsen mensen, een blond meisje in een soort van Hindoestaan kleding en een jonge en andere meisje die wat normale waren.
We moesten twee keer ons paspoorten laten zien en kreeg we daarna een mooie stempel op, die onleesbaar was.
Het start regen de water komt zonder medelijden naar beneden en de scheep start wat gewelddadig te bewegen alles wordt gegooide op en neer, iets was niet ok.
05-03-2012
De storm deed met de scheep zoals als het een speelgoed was, de toiletten waren vol mensen en kots. De Engelsen die naast mijn waren nu keek me aan met angst en de rare meisje in Hindoestaan kleding was om te bieden.
Als de boot start op nieuw normaal te varen mensen omhelzen elkaar als een actie van opluchting.
Voordat de scheep Tanger bereikt heb ik met de Engelsen groep afgesproken en in die nacht we zal kamers delen in de Cleopatra hotel, en voor 12 uur in de volgende dag ze ging vertrekken naar Marrakesh en ik naar Fes.
Buiten zag ik kleine gele lichtjes die begonnen zich de aantonen in een artificieel skyline, op dat moment de scheep was zacht om te varen als niets gebeurd was. Mensen waren stil het was mystiek voor het eerst in Afrika te zijn.
Een soort van vrede was binnen mezelf ik was in trans en tranen. Ik was in Afrika.
09-03-2012
Als de boot de vast land bereikt mensen worden meten nerveus en een chaotisch ballet start.
Een rij taxi wachten op de reizigers , de taxichauffeur rukt te tassen van de mensen af en rooien ze in de acht bak van de auto's waar de meest mensen verbaast zijn met de brutale actie.
Ik neem mijn rugzak terug en loop door samen met mijn nieuwe vrienden en we rijden meten naar Cleopatra hotel.
Het openbaar verlichting was gele en de binnen stad was donker maar hier en daar waren mooi contour van oude gebouwen, het voelt als een film.
Die nacht was snel voorbij en de ontbijt op straat liet zien wat om te wacht stond in die reis.
Het voelt nog als een film, de mensen, de kleuren, het eten de muziek.
We worden van dichtbij gekeken als een rare iets en we keken naar de ander ook van dichtbij.
De sociale codes waren zeker anders.
Met zijn vier ging we naar de trein en ik vertrek naar Fes.
23-03-2012
Het reis door Marokko heeft aan mijn veel geleerd van mijn eigen persoon en wat voor kracht had/heb ik binnen mezelf.
Ik was terug naar Lissabon mijn visum was gerenoveerd voor twee week, ik zal illegaal moet worden of terug naar huis, maar ik kon niet terug.
Het heeft geduurd 1 jaar tot dat ik besloten heb om naar Parijs te vertrekken het was begin juni.
Ik was al lang illegaal en nog in Lissabon, toen die tijd liep de politiek de zwarte wijken om te opruimen.
Op een middag in het centrum waar een groot concentratie Afrikaanse mensen woonden en logeerden, er waren plotseling honderden politie mannen die het strek van het wijk isoleerde. Het was een moment van horror. ze keken elkaar aan en voor een second was alles stil ook de honden die het actie steunen, ik was daar in het middel want ik moest overstekken naar de andere kant van de wijk waar ik toen werkt.
Het leek als de regisseur actie heeft gezegd en iedereen start om te rennen, mensen schreeuwden de eerst waren gepakt en binnen een groot auto van de politie ingegooide. Ik was zwaar op de grond als mijn voeten wortels waren, de scene bleef fascineren en de angst en horror liet mijn niet weg lopen.
Een politie man bracht me naar de andere kant en verteld me dat ik snel weg moest.
Langs de kleine straatjes liep ik naar mijn werk een cafe in een privé universiteit, in die dag heb ik ontslag genomen en drie week daarna op een vroeger vrijdag vertrek ik naar Parijs.
21-02-2012
Parti para Europa no ano 2000, segui rumo a Portugal onde uma amiga estava vivendo, para ser precisa in Aveiro uma cidadezinha que fica algumas horas de trein saindo de Lisboa. Minha primeira impressao de Portugal foi triste e no meu intimo me perguntava o que estava fazendo ali naquele fim de mundo.A solidao daquela primeira noite dormida in terra Europeia nunca se apaga das minhas lembrancas, um colchao no chao um aquecedor a gas e menos que 500 dolares na carteira.
22-02-2012
Rapidamente me mudei de Aveiro para Lisboa. Eu queria voltar para casa, mas eu sabia que não era possível.Precisava urgente de trabalho, os 500 dolares ja tinham quase acabado, o primeiro trabalho que aparecesse seria aceito.
No dia seguinte encontrei um trabalho para distribuir propagandas em caixas de correio, muitos dos distribuidores eram africanos eu era a unica brasileira.
28-02-2012
A vida em Lisboa foi certamente um Fado triste.
A cidade te toma em seu ritimo de sobrevivencia, tudo parece tao temporario e tem um efeito como um processo de aceitacao.
Distribuir propagandas em caixas de correio nao foi um sucesso, e logo acabei indo trabalhar num cafe 'A Tasca do Chico'.
A Tasca esta no Bairro alto um antigo bairro de prostitutas que hoje e um lugar da moda para estudantes e turistas.
29-02-2012
Todas as quarta-feira a Tasca estava cheia de cantores de Fado famosos e nao famosos.
A fumaca e a a muzica triste tinham um efeito de transe e o vinho porto pesado lavava a possibilidade de qualquer pensamento alegre.
Nos outro dias a Tasca era lotada de pessoas jovens en alguns clientes fieis.
Ja faziam quase tres meses que eu estava em Portugal e meu visto teria que ser genovado. A maneira mais barata de se fazer isso era indo a Africa Marrocos.
Nao era uma opcao ruim , so o fato de pensar que eu pisaria em solo Africano me parecia maravilhoso.
A casa onde eu viva era de uma viuva com uma mae doente e uma filha. Um dia antes que eu pudesse entrar em casa ela me parou na porta e me disse que eu teria que partir por que os vizinhos sabiam que eu fazia alguma coisa que nao era boa.Ela nao tinha coragem de dizer que eu tinha que partir por que os vizinhos tinham descoberto que eu era brasileira e eles estavam convictos que eu trabalhava na prostituicao.
Uma semana mais tarde tomei o caminho da Africa.
02-03-2012
Ja era quase tarde quando o onibus entra em Algeciras, depressa comprei uma passagem de navio para partir para o Marrocos Tanger, na mesma noite .
Meu coracao estava inquieto aquilo parecia a aventura do seculo. Antes de partir chamei minha mae para dizer que eu estava indo para Africa.
Em frente da duana esperava pelo momento de poder entrar no navio, por ali estava cheio de homens com roupas arabes, era tao bonito de ver mais ao mesmo tempo me fazia ter medo, isso tudo me fazia sentir que estava longe em algum lugar do mundo.
Nuvens negras e gordas se ajuntavam em cima do mar, ja eram 18 horas, dentro de duas horas partiriamos.
Poco a poco o porto estava cheio de carros e homens e mulheres dentro de suas roupas coloridas, aquilo ja parecia uma feira.
A linha do horizonte se tornava negra e negra, as nuvens tomavam forma de uma exercito de sodados gordos.
Ja estava quase, nos iamos partir.
03-03-2012
Ja estava quase escuro quando o navio comecou a alcancar o mar alto, perto do bar em um tipo de sofa comunitario estava eu junto com um grupo de Ingleses. Eram duas mulheres e um homen uma das mulheres na verdade uma menina de uns 20 anos vestidas em roupas indus, e os outros eram um tanto normais.
Duas vezes tivemos que mostrar nossos passaportes para o controle e logo depois recebemos um carimbos bonitos numa lingua ilegivel.
Comeca a chover, sem perdao vinha agua abaixo o navio com movimentos violentos jogava tudo e todos para cima e para baixo, alguma coisa esta errada.
05-03- 2012
A tempestade jogava com o barco como se fosse um brinquedo, os banheiros estavam cheios de gente e de vomito. Os Ingleses que se sentavam perto de mim agora me olhavam com medo a menina em roupas da india rezava.
Quando o navio comecou a navegar normalmente as pessoas se abracarao num sinal de alivio.
Antes de chegarmos in Tanger havia combinado com o grupo Ingles que dividiriamos despesas no Hotel Cleopatra naquela noite, no dia seguinte eles partiriam antes das 12 horas para Maraqueche e eu partiria para Fes.
Fora ja se via umas luzes pequenas amarelas que delineavam o porto, naquele momento o navio navegava suavemente como se acariciasse as ondas.
As pessoas estavam caladas olhando o horizonte de eletrico, aquele era um momento mistico, eu vivia o transe e a euforia de realizar um sonho de crianca, eu estava em Afrika.
09-03-2012
Quando o barco alcancou a terra firme as pessoas se ponharam nervosas e comecaram se mover num caotico e estranho balet.
Uma fila de taxi esperava pelos viajantes, os motoristas desses taxis arrancavam as malas e mochilas das maos dos viajantes e as jogavam no porta bagagens. A maioria das pessoas ficavam olhando impressionadas com a brutalidade desse acto.
Eu pego minha mochila de volta e ando para tomar um outro taxi com meus novos amigos e partimos direto para o hotel Cleopatra.
A iluminacao publica era amarela e nao se via nada cidade a dentro, so aqui e ali um silueta de um predio velho e bonito, ainda me sentia como num filme.
A noite passou depressa e no cafe da manha na rua ja se via o que poderia se esperar dessa viagem.
Continuava parecendo com um filme, as pessoas, as cores, a comida, a musica...
Nos eramos observados de perto e observavamos tambem de perto.
Os codigos sociais eram com certeza outros.
Nos os quatro caminhamos em direcao a estacao de trein e eu parti para Fes.
23-03-2012
Viajar pelo Marrocos me ensinou muitas coisas a respeito de mim mesma da forca que eu possuia/possuo, nessa viagem descobri um eu que nao conhecia.
Quando eu voltei para Lisboa meu visto foi renovado por duas semanas, eu sabia que nao tinha saida teria que entrar na ilegalidade ou voltar para casa, mais eu nao podia voltar para casa.
Me custou um 1 ano ate que descidi me mudar para Paris, isso era comeco de junho.
Eu ja era por uma longa dat ilegal e ainda andava por Lisboa, nesse tempo a policia andava limpando os bairros negros da cidade.
Numa tarde no centro onde se concentravam um grande numero de africanos que por ali morravam ou viviam numa pensao, do nada apareceram centenas de policiais e isolaram essa parte do bairro.
Esse foi um momento de horror.
Eles se olhavam e por um segundo tudo era silencio ate mesmo os cachorros que apoiavam a acao policial nao se moviam, eu estava ali no meio, por que esse era meu caminho para chegar no meu trabalho do outro lado.
Entao foi como se o diretor do filme disesse acao e todos comecaram a correr, as pessoas gritavam e os primeiros foram pegos e jogados dentro de carros da policia.
Eu estava ali como se meus pes fossem raizes bem presas no chao, essa cena continuava me fascinando o medo e o horror nao me deixavam ir.
Um policial me levou ate o outro lado me tirando do meio do conflito e me disse que eu desaparesse o mais rapido possivel.
Entre as ruas streitas caminhei ate meu trabalho, o cafe de uma universidade particular, nesse dia pedi demissao e semanas depois numa sexta-feira pela manha parti para Paris.
A vida em Lisboa foi certamente um Fado triste.
A cidade te toma em seu ritimo de sobrevivencia, tudo parece tao temporario e tem um efeito como um processo de aceitacao.
Distribuir propagandas em caixas de correio nao foi um sucesso, e logo acabei indo trabalhar num cafe 'A Tasca do Chico'.
A Tasca esta no Bairro alto um antigo bairro de prostitutas que hoje e um lugar da moda para estudantes e turistas.
29-02-2012
Todas as quarta-feira a Tasca estava cheia de cantores de Fado famosos e nao famosos.
A fumaca e a a muzica triste tinham um efeito de transe e o vinho porto pesado lavava a possibilidade de qualquer pensamento alegre.
Nos outro dias a Tasca era lotada de pessoas jovens en alguns clientes fieis.
Ja faziam quase tres meses que eu estava em Portugal e meu visto teria que ser genovado. A maneira mais barata de se fazer isso era indo a Africa Marrocos.
Nao era uma opcao ruim , so o fato de pensar que eu pisaria em solo Africano me parecia maravilhoso.
A casa onde eu viva era de uma viuva com uma mae doente e uma filha. Um dia antes que eu pudesse entrar em casa ela me parou na porta e me disse que eu teria que partir por que os vizinhos sabiam que eu fazia alguma coisa que nao era boa.Ela nao tinha coragem de dizer que eu tinha que partir por que os vizinhos tinham descoberto que eu era brasileira e eles estavam convictos que eu trabalhava na prostituicao.
Uma semana mais tarde tomei o caminho da Africa.
02-03-2012
Ja era quase tarde quando o onibus entra em Algeciras, depressa comprei uma passagem de navio para partir para o Marrocos Tanger, na mesma noite .
Meu coracao estava inquieto aquilo parecia a aventura do seculo. Antes de partir chamei minha mae para dizer que eu estava indo para Africa.
Em frente da duana esperava pelo momento de poder entrar no navio, por ali estava cheio de homens com roupas arabes, era tao bonito de ver mais ao mesmo tempo me fazia ter medo, isso tudo me fazia sentir que estava longe em algum lugar do mundo.
Nuvens negras e gordas se ajuntavam em cima do mar, ja eram 18 horas, dentro de duas horas partiriamos.
Poco a poco o porto estava cheio de carros e homens e mulheres dentro de suas roupas coloridas, aquilo ja parecia uma feira.
A linha do horizonte se tornava negra e negra, as nuvens tomavam forma de uma exercito de sodados gordos.
Ja estava quase, nos iamos partir.
03-03-2012
Ja estava quase escuro quando o navio comecou a alcancar o mar alto, perto do bar em um tipo de sofa comunitario estava eu junto com um grupo de Ingleses. Eram duas mulheres e um homen uma das mulheres na verdade uma menina de uns 20 anos vestidas em roupas indus, e os outros eram um tanto normais.
Duas vezes tivemos que mostrar nossos passaportes para o controle e logo depois recebemos um carimbos bonitos numa lingua ilegivel.
Comeca a chover, sem perdao vinha agua abaixo o navio com movimentos violentos jogava tudo e todos para cima e para baixo, alguma coisa esta errada.
05-03- 2012
A tempestade jogava com o barco como se fosse um brinquedo, os banheiros estavam cheios de gente e de vomito. Os Ingleses que se sentavam perto de mim agora me olhavam com medo a menina em roupas da india rezava.
Quando o navio comecou a navegar normalmente as pessoas se abracarao num sinal de alivio.
Antes de chegarmos in Tanger havia combinado com o grupo Ingles que dividiriamos despesas no Hotel Cleopatra naquela noite, no dia seguinte eles partiriam antes das 12 horas para Maraqueche e eu partiria para Fes.
Fora ja se via umas luzes pequenas amarelas que delineavam o porto, naquele momento o navio navegava suavemente como se acariciasse as ondas.
As pessoas estavam caladas olhando o horizonte de eletrico, aquele era um momento mistico, eu vivia o transe e a euforia de realizar um sonho de crianca, eu estava em Afrika.
09-03-2012
Quando o barco alcancou a terra firme as pessoas se ponharam nervosas e comecaram se mover num caotico e estranho balet.
Uma fila de taxi esperava pelos viajantes, os motoristas desses taxis arrancavam as malas e mochilas das maos dos viajantes e as jogavam no porta bagagens. A maioria das pessoas ficavam olhando impressionadas com a brutalidade desse acto.
Eu pego minha mochila de volta e ando para tomar um outro taxi com meus novos amigos e partimos direto para o hotel Cleopatra.
A iluminacao publica era amarela e nao se via nada cidade a dentro, so aqui e ali um silueta de um predio velho e bonito, ainda me sentia como num filme.
A noite passou depressa e no cafe da manha na rua ja se via o que poderia se esperar dessa viagem.
Continuava parecendo com um filme, as pessoas, as cores, a comida, a musica...
Nos eramos observados de perto e observavamos tambem de perto.
Os codigos sociais eram com certeza outros.
Nos os quatro caminhamos em direcao a estacao de trein e eu parti para Fes.
23-03-2012
Viajar pelo Marrocos me ensinou muitas coisas a respeito de mim mesma da forca que eu possuia/possuo, nessa viagem descobri um eu que nao conhecia.
Quando eu voltei para Lisboa meu visto foi renovado por duas semanas, eu sabia que nao tinha saida teria que entrar na ilegalidade ou voltar para casa, mais eu nao podia voltar para casa.
Me custou um 1 ano ate que descidi me mudar para Paris, isso era comeco de junho.
Eu ja era por uma longa dat ilegal e ainda andava por Lisboa, nesse tempo a policia andava limpando os bairros negros da cidade.
Numa tarde no centro onde se concentravam um grande numero de africanos que por ali morravam ou viviam numa pensao, do nada apareceram centenas de policiais e isolaram essa parte do bairro.
Esse foi um momento de horror.
Eles se olhavam e por um segundo tudo era silencio ate mesmo os cachorros que apoiavam a acao policial nao se moviam, eu estava ali no meio, por que esse era meu caminho para chegar no meu trabalho do outro lado.
Entao foi como se o diretor do filme disesse acao e todos comecaram a correr, as pessoas gritavam e os primeiros foram pegos e jogados dentro de carros da policia.
Eu estava ali como se meus pes fossem raizes bem presas no chao, essa cena continuava me fascinando o medo e o horror nao me deixavam ir.
Um policial me levou ate o outro lado me tirando do meio do conflito e me disse que eu desaparesse o mais rapido possivel.
Entre as ruas streitas caminhei ate meu trabalho, o cafe de uma universidade particular, nesse dia pedi demissao e semanas depois numa sexta-feira pela manha parti para Paris.
Parijs 2011.../Paris 2011
20/04/2012
Het is al lang dat ik niet van mijn verhaal als immigrante schrijf ik heb druk met afstuderen en daardoor ga ik een beeld verhaal gaan maken verder van wie ik ben/was?
Ja faz um tempo que nao escrevo sober minha historia como imigrante por que tenho muito que fazer para terminar meus estudos. Por isso decidi contar minha historia em imagens.
Deze ben ik 3 jaar geleden nadat ik uit Brazilië komt, ik was 8 jaar weg maar toen een dag mijn moeder bel mij en zeg dat ik moet komen om mijn vader te zien hij was ziek en dan ben ik terug en alles voor twee en half manden achter gelaten. Waarom verteld ik je dat omdat ik wil beginnen om te vertellen over mijn leven hier in Nederland. Essa sou eu 3 anos atras depois de ter voltado do Brasil , fiquei 8 anos sem visitar minha terra, mais um dia minha mae me chama e me diz que eu teria que voltar para ver meu pai ele estava doente.Por dois meses e meio deixei tudo para tras e fui ve-los.
boven is mijn oma die mijn draagt en naast mijn oom .../ em cima minha avo que me segura no dia do meu batismo e meu tio...
de tuin van het huis van mijn ouders.../ o jardim da casa dos meus pais...
april 2010
...Voordat ik weg ging mijn moeder deed haar beste tafel kleed op de tafel want de huis moest mooi zijn voor de laatste foto. Het tafel in Brazilië is erg belangrijke de tafel is de plaats voor alle verhalen die zal de geschiedenis van de familie kunnen vertellen.../ Antes que eu partisse minha mae colocou a toalha mais bonita na mesa para a ultima foto. A mesa no Brasil e um lugar importatnte e palco para os acontecimentos familiares que farao e contarao a historia da familia.
Het is mijn geboorteplaats een dorp in het zuid van Brazilië - Maraba in de provincie van Parana. In dit huis ben ik opgegroeid en grootste deel van die land dat op de foto te zien is was van mijn familie maar toen we hier waren het was vol met koffie plantage - April 2010
Esse e o patrimonio onde nasci mais ao sul do Brasil no Estado do Parana por nome Maraba.Nessa casa cresci eu e a maioria das terras que aparecem nessa foto foram propriedade da minha familia. Quando ai viviamos tudo era coberto por uma plantacao de cafe - Abril 2010
Dat is Jaime de broer van mijn vader hij heeft mij geleerd om te fietsen, hij had thuis in de boerderij waar we woonden mooi kinderboeken met verhalen uit Perzie. Toen hij dood ging was ik in Lissabon .De laatste keer dat we elkaar zag hij liet mijn zijn paard rijden, hij vertrouwd me./ Esse e Jaime irmao de meu pai, ele me ensinou a andar de bicicleta, em casa no sitio onde viviamos ele possui livros com contos para criancas que supostamente sao de origem persia, esses contos falavam de principes e princesas e de aventuras que impressionavam. quando ele morreu eu vivia em Lisboa . A ultima vez que nos nos vimos ele me deixou montar seu cavalo , ele confiava em mim.
